Ez neure beldurrek, ez munduaren

igarmen osoak, azti-lanean,

ezin ebatz amodio fin honen

muga zein den bahituren epean.

 

Eklipsez Hil-Argik hor dirau zilar;

zantzu goibela bihurtu da irri.

Kinkak ondotik dakar berme-indar;

Bakek olibaz mendeak aldarri.

 

Aldi ezti honen isuriz fresko

dager Maitasun, ene esku Balbe;

haren despit, bertsoan naiz biziko:

kolpa beza nor ere den hitz-gabe.

 

Hemen dukezu oroitarri bikain:

ez da brontzerik iraunkor hau bezain.